पदर सावरत..... मुंडावळ्या आवरात ती हलकेच मंडपात प्रवेश करते.. सर्व जणांच्या नजरा तिच्यावर खिळतात.... हळदीच्या पिवळ्या रंगात दोघे न्हाणून निघतात अन खुलून हि येतात. अग्निहोमाच्या बाजूने फेरे घेताना करंगळी हातात घेताना मनात एक ओढ निर्माण होत असते.... सप्तपदी चालताना मनात विचार येतात कि असेच आम्हा दोघांना आयुष्यभर साथ देत असेच चालायचे आहे....अधून मधून होणाऱ्या नजर भेटा... हाताचे होणारे ओझरचे स्पर्श...अंतरपाटाआडून तिला हळूच पाहायचे.. आजचे सौंदर्य हे आगळेच असते.. पण तिच्या मनाची चलबिचल हि तेवढीच आगळी.... कुणाची तरी नजर आपल्यावर अतिशय उत्सुकतेने न्याहाळत आहे याची जाणीव तिला तिच्या सख्या देतच असतात.... एकमेकांना घास भरवताना.... दोघेही अतिशय अनोळखी परंतु का कुणास ठावूक थोडे हसत लाजत हे क्षण अनुभवत असतात...
कसे हे क्षण असतात ना आयुष्यात एकदाच येणारे.. सुख हि एकदाच देणारे पण ओढ मात्र किती असते ना... प्रत्येक मुलीच्या आणि मुलाच्या आयुष्यात येणारे हे क्षण... आहेत पुष्कळ हळवे अन नाजूक.. बस..... या कडे पाहण्याचा दृष्टीकोन बदलला कि एकमेकांच्या साथीने हे क्षण आयुष्यभर म्हंटले तरी आठवणीच्या शंख शिपल्यात मोती प्रमाणे चमकत राहतात....
Very true
ReplyDelete