मातीचे सुंदर असे डोंगर... म्हणजे जणू काही साचेबद्ध पायऱ्या.... त्यावरून वाहणारे संथ पण तालबद्ध पाणी...निर्मळ आणि स्वच्छ ... आणि मी हिरव्या रंगाची साडी नेसून त्यावर साजेशी सोनेरी रंगाची चोळी.... केस ओले आणि पाठीवर मोकळे... हातात कंकण.. त्या दृश्याचा आनंद घेत उभी आहे... इतक्यात रघु... (आमचा कुत्रा) मला नेहमीप्रमाणे उठवण्यास येतो.. त्याची सकाळी फिरायला जायची वेळ झालेली होती.. जाग येते... तेव्हा लक्षात येते कि मी एक सुंदर स्वप्नात होते... त्याला फिरायला घेवून गेले... आंघोळ वैगेरे आवरून मी.. चहा घेणार तितक्यात आईने सांगितले आज पूजा करून घे... पुष्कळ दिवसांनी देवाला भेटण्याचा योग आला... हम्म तसा रोज फक्त हात जोडून अथर्वशीर्ष किंवा स्तवन म्हणण्याइतकाच .. आज चक्क पूजा करायची होती.. देवांना ताब्याच्या ताटात ठेवून त्यांना शंभो घातला (आंघोळ घातली) वस्त्र चढवले... अष्टीगंध लावले.... फुल वाहिले.. अन तेल ओतून समई लावली.... अतिशय प्रसन्न वाटले देवघर उजळून आले ... नेहमीच मला आवडणारी संध्याकाळ.. तिचे विशिष्ट आकर्षण हि .. पण ती तेवणारी समई पाहिल्यावर सकाळचे हि कौतुक करावेसे वाटले.. आणि मनात अजूनही तो प्रसन्न पाण्याचा झरा तर वाहतच होता... गणपती स्तोत्र म्हटले. देवांना अंघोळ घातलेले पाणी कोरफडीच्या झाडाला घातले... आणि ताब्यातले पाणी तुळशीला घालताना... एक जुनी पण खूप स्पर्श करून जाणारी लहानपणीची गोष्ट आठवली... आमच्या बाजूच्या आज्जीनी तुळशीचे रोप आणले होते. त्याच्या कुंडीतली तुळस जास्त दिवस राहायचीच नाही.. एक दोन महिन्यातच ती जळून जायची. मी अंगणात बसले होते .. मला आवाज दिला आणि कुंडीत ती तुळस लावायला सांगितली.... एक दोन महिन्याने तुळस चांगली वाढली.... आजीनी आईला सांगितले माझ्या हाताने तुळस लावली तर चांगली वाढते... मग आमच्याहि कुंडीत एक तुळशीचे रोप मी लावले आणि ती चांगली वाढली सुद्धा.. आताची तुळस हि आईने लावलेली पण बहरून आलेली.. तेव्हा पासून तुळस म्हटले कि माझे मन त्या जुन्या प्रसंगापाशी घुटमळत राहते.. आणि तुळशी सोबत एक मर्म बंध जोडले गेलेत जणू काही... तुळशीला पाणी घालताना समोरच्या बिल्डिंगमधल्या काचेच्या खिडकीवर पडणारे सूर्याचे कोवळे किरण परावर्तीत होवून माझ्या चेहऱ्याला स्पर्श करत होते...त्यात हा रघु सारखा पायात घुटमळत होता नेहमीसारखा.... चाळीत असताना सकाळी सर्व आंगण पाणी टाकून रोज साफ करायचे आणि रांगोळी काढायचे आणि आत बिल्डिंगचे असणारे ते टीचभर आंगण... झाडूने साफ केले.. आणि एक सुरेख अशी रांगोळी काढली अन त्यावर हळदी कुंकू व्हायला नक्कीच विसरले नाही.. बाजूला बसून रघु न्हाळत होता जणू काही त्याला कळत आहे..... पण अजून हि ते झुळझुळ वाहणारे पाणी... आणि ते उत्सुकतेने पाहणारी मी.... डोळ्यासमोर ते चित्र तसेच उभे आहे....
No comments:
Post a Comment