खिडकी....

प्रत्येकाच्या मनाचा हळुवार कोपरा.. आठवणीचा साठा.... भावनांचा कोठा.... मग हि खिडकी कुठलीही असो... बसची.... ट्रेनची...घरातली... बिल्डींगची.. शेवटी खिडकी हि खिडकी... भावना त्याच... आठवणीही त्याच...
कधी पण लांबचा प्रवास असो किंवा जवळचा... भले किती पण जागा असो आपण जाऊन पकडतो ती खिडकी... आयुष्यात घडून गेलेल्या घडामोडी आपल्याही नकळत आठवण्यास भाग पडते ती खिडकी... आठवणीची गर्दी जिथे होते ती खिडकी... कधी अस्वस्थ करणारी खिडकी... डोळ्यात पाणी उभी करणारी खिडकी....स्वत:पासून हि लपवून ठेवलेल्या आठवणी समोर उभी करते ती आठवणी.... प्रत्येक क्षणाबरोबर मागे पडणारी झाडे, घरे, ढग, माणसे आपल्याल्या काही क्षण मागे घेवून जातात.. मग शाळेचे दिवस, लहानपणीचे दिवस, कॉलेजचे दिवस, काही चांगले आणि कधी वाईट प्रसंग आठवू लागतात पावसाळ्यात खिडकीवर उडणारे थेबातील प्रतीथेंब उडून जेव्हा गालावर पडतात तेव्हा काहीश्या सुखद आठवणी जाग्या होतात.... प्रेमभंग, प्रेमातील आणाभाका, नववधूला काहीसे प्रणयाचे क्षण, सासूरवाशीन ला माहेरच्या अंगणातील खेळण्याचे दिवस आठवू लागतात... आजी आजोबाना आपल्या तारुण्याचे दिवस, छोट्या मुले काहीशी गाणी गात.. हसत त्या खिडकीचा आनंद उपभोगत असतात... आठवणीचा विसावा हि खिडकी प्रत्येकाला एक क्षणिक आनंद देवून जाते.. घरातल्या खिडकीत एक वाफालेला चहाचा कप हातात घेवून.. संध्याकाळीच्या सोनेरी किरणाचा आस्वाद घेतहि आठवणीच्या गाव रोज जायला आपण कंटाळत नाही... मनाला स्पर्श करून जाते हि खिडकी...कडू आणि गोड आठवणीचा वर्षाव होतो ती जागा म्हणजे खिडकी.... कितीही मन तणावयुक्त असो... हलकेच खिडकीत जाऊन बसलो कि मनाला एक हळुवार पणा जाणवतो... बरे डोळ्यातून अजून पाणी येवो पण मन मात्र हलके होवून जाते....

दिवसभर म्हटले तरी आपण त्या खिडकीत सहजपणे बसू शकतो... मग आपल्याला गाड्यांचा, हॉर्नचा, मुलांच्या ओरडण्याचा कुठल्याही प्रकारच्या आवाजाचा त्रास जाणवत नाही.... बस फक्त स्वतः आणि आठवणी त्या खिडकीच्या सानिध्यात राहून आपण हरवून जातो